set van 12 Hollands zilveren Apostel theelepels in etui, ca. 1920

Volgens de christelijke traditie zond Jezus discipelen uit om zijn boodschap te verspreiden. Twaalf van hen, die tot de binnenste kring van Jezus’ aanhangers behoorden, worden van de overige volgelingen van Jezus onderscheiden doordat zij “De Twaalf” genoemd worden (de twaalf apostelen, de twaalf discipelen, de twaalf leerlingen). De eerste historische verwijzing naar “de twaalf” staat in 1 Korintiërs 15:5: “[Jezus] is verschenen aan Kefas [de apostel Petrus] en vervolgens aan de twaalf”. Volgens de synoptische evangeliën werden zij door Jezus zelf als apostel aangesteld. Er moet echter worden opgemerkt dat na hun terugkomst zij weer werden aangeduid als discipelen in deze evangeliën. Er kan niet met zekerheid worden gezegd dat “de twaalf” en “de apostelen” synoniemen waren, hoewel Matteüs 10:1,2,5 hier wel op lijkt te duiden. In het Evangelie volgens Johannes ontbreekt de aanduiding apostel of een opsomming van “de twaalf”. In dat evangelie treedt een zekere Natanaël op, die in de synoptische evangeliën ontbreekt. Hij wordt geen apostel genoemd, maar is wel in hun gezelschap na de opstanding van Jezus. In de parallelle episode in Handelingen wordt in zijn plaats Bartolomeüs opgevoerd. Een van de twaalf, Judas Iskariot, beroofde zichzelf van het leven nadat hij Jezus verraden had. Volgens Handelingen werd hij opgevolgd door Mattias, waardoor het aantal weer op twaalf kwam. Bij de overweging wie de plaats van Judas kon innemen, werd het criterium gedefinieerd: “een van de mannen die steeds bij ons waren toen de Heer Jezus onder ons verkeerde”. Ook in de nieuwe samenstelling wordt gesproken van “de twaalf apostelen”. In de traditie van na het Nieuwe Testament begonnen de twaalf apostelen toen Jezus niet meer in hun midden was, met het verspreiden van het evangelie buiten de gebieden die al tijdens Jezus’ leven waren bereikt.